Το κάστρο της Ωριάς

    Στο παρακάτω ποίημα είναι εμφανέστατη η άποψη του ποιητή ότι κάστρο της Ωριάς είναι το κάστρο της Πέτρας και το ποίημα αναφέρεται στην απελευθέρωση της που έγινε την 14/10/1912.

Σαν της Ωριάς το κάστρο , κάστρο δεν είδα (δημώδες)

 

Τι είναι οι χαρές που γίνονται και πλημμυρούν οι δρόμοι

σαν γάργαρα ποτάμια στενής κατηφοριάς ;

Αστόχαστε τραγουδιστή δεν τώμαθες ακόμη;

Επήραμε το κάστρο, το κάστρο της Ωριάς.

 

Ο καπετάνιος φέρνοντας τ’ άτρομα παλικάρια,

Στις σιδερένιες πόρτες προβάλλει το σταυρό

Και κράζει με βαριά φωνή και με φωνή καθάρια:

«Εμπρός ! το δαχτυλίδι της Κόρης πάω να βρω».

Με τρόμο οι σιδερόπορτες ανοίγουν πέρα ως πέρα

Κι ορμούν τα παλικάρια με θάρρος και με βία

Κι απ’ τα’ άνοιγμα το διάπλατο, με την ορμή του αγέρα,

Εμπήκε ο καπετάνιος κ’ εβγήκε  η σκλαβιά.

 

Νάτο το κάστρο της Ωριάς, είναι δικό μας κάστρο

Και να το δαχτυλίδι, το βρήκα καταγής,

Χρυσές ακτίνες σκόρπιζε σαν το τρεμάμενο άστρο,

Όχι σαν νύχτας άστρο, σαν άστρο της αυγής.

 

Η νύχτα τώρα επέρασε , στα Πιέρια ξημερώνει,

Ξημέρωσε στο κάστρο, δεν θα βραδειάσει πλειά,

Ξεχάστηκαν οι λύπες, επέρασαν οι πόνοι

Εξύπνησε κι’ η κόρη, μ’ ολόφωτα μαλλιά.

 

Το δαχτυλίδι εφόρεσε κι ανάλαμψαν  οι κάμποι

Και διασκελίζει δρόμους και χώρες και χωριά

κι όπου διαβεί ανασταίνονται κι όπου περάσει λάμπει

κι άλλαξε τ’ όνομά της- την λένε Ελευθερία.